در سازه های فولادی موجود، دهانه مهاربندی، فقط شامل دو ستون می باشد. در حالی که در قاب های سبک فولادی (.L.S.F) در یک دهانه مهاربندی بیش از دو استاد وجود دارد، در این سیستم اعضای فشاری در طول دهانه توزیع شده و اعضای قطری نیز به آنها متصل می شود، در نتیجه اعضای فشاری علاوه بر باربری ثقلی، در تحمل نیروهای جانبی باد و زلزله نیز شرکت می نماید. اجزای قائم این سیستم تحت بارهای ثقلی، بعنوان عضو باربر فشاری عمل می کند، چنانچه اعضای فشاری در دهانه های مهاربندی شده قرار گرفته باشند علاوه بر بارهای ثقلی، نیروهای ناشی از بارهای جانبی باد و زلزله را نیز تحمل می کنند و از آنجاییکه در ارتفاع ساختمان ممتد نمی باشند، اتصال آنها به کف، سقف و یا فونداسیون حائز اهمیت می باشند که توسط بولت های فولادی با عملکرد کششی انجام می شود.

این اعضای قائم در این سیستم سازه ای استاد نامیده می شوند. اتصال اعضای فشاری (استادها) به کلاف عرضی (تراک) به وسیله یک عضو واسطه با مقطع ناودانی (رانر) صورت می پذیرد. در بیشتر موارد دو نوع سقف در قاب های سبک فولادی (L.S.F) استفاده می شود:

در نوع اول از نوعی صفحه سبک از مصالحی مانند صفحات سیمانی ضخیم استفاده می شود که بیشتر در ساختمان های یک طبقه با سقف شیب دار و یا بام در مناطقی که بار برف و باد قابل ملاحظه نیست استفاده می گردد. بدین شکل که صفحات را بر روی تیرچه ها قرار داده و بال فوقانی تیرچه ها را توسط پیچ خودکار به صفحه متصل می کنند.

نوع دوم دال بتن مسلح است که می تواند به صورت پیش ساخته یا بتن ریزی درجا باشد که در حالت درجا، دال بتن مسلح از طریق یک ورق موج دار که مانند قالب عمل می کند، بر روی تیرچه ها قرار داده می شود و هیچگونه اتصالی بین دال بتن مسلح و تیرچه فلزی وجود نداشته و در واقع دال بر روی یک تکیه گاه ساده قرار می گیرد، بنابراین دال بین دو تیرچه دارای تکیه گاه ساده بوده و رفتار تیرچه ها نیز بصورت یک عضو خمشی مستقل خواهد بود.